मी नंदेशनाथ - १९

विज्ञान जिथे संपते तिथे अध्यात्म सुरु होते हे निर्विवाद सत्य आहे परंतु याचा शोध घ्यायचे ठरवले तर  अध्यात्म हे निष्कर्षाचा विषय नसून अनुभवण्याचा विषय आहे. एकापेक्षा एक असे कर्मयोग, ध्यानयोग, हटयोग असे अभ्यासू विषय येथे आहे. प्रत्येक देवतेचे विविध अंग, वेषभूषा, मंत्र, साधना, प्राणायाम यात येतात, एक जन्म पुरणार नाही इतके सारे या अध्यात्मात आहे,  फ़क़्त मनशांती नसून ती दुसऱ्याला अनुभवायला देणारी चैतन्यशक्ती अध्यात्मात आहे.     

आपल्या ऋषीमुनींनी आधी अध्यात्माचा अनुभव घेतला त्यात विज्ञाण सापडले म्हणून अति चिकित्सा करू नये. काय खरे किवा खोटे हे उलगडण्यापेक्षा आपण स्वतः किती अनुभव घेऊ शकतो यावर लक्ष केंद्रित करावे. अध्यात्म हे गुपित ठेवावे कारण आपण घेतलेले अनुभव हे दुसऱ्या व्यक्तीला किती ओरडून सांगितले तरी त्याची किंमत राहत नाही आणि आपल्याला स्वतबद्दल प्रश्नचिन्ह निर्माण होतात. अध्यात्मात शक्यतो दुसऱ्याचे अनुभव वाचू नये, आपले मन प्रत्येक गोष्टींचे इतके बारीक चिंतन करत असते कि आपण तो अनुभव घेतला आहे किवा मला तो अनुभव येतो आहे असे भास आपल्याला होऊ शकतात.

स्वतला विज्ञानवादि समजणारे आपण विज्ञान आपल्याला काय देऊ शकते याची देखील कल्पना करू शकतो (अणुबॉम्ब, हायड्रोजन बॉम्ब)  परंतु अध्यात्मात शिरलेले संत, महंत, ऋषी, मुनी यांनी आपल्याला आज पर्यंत काय दिलेले आहे हे आपल्याला माहित आहे जे सात्विक आहे ते फ़क़्त आपली सनातन संस्कृतीच आपल्याला देऊ शकते त्यामुळे आपण करत असलेल्या प्रत्येक अध्यात्मिक गोष्टीचा आपल्याला अभिमान असायलाच हवा. 


मी नंदेशनाथ - १८ साठी येते click करा.