अहं

मी, माझं हे शब्द म्हणजे या मार्गतले काटे आहेत. आज बरेच साधक या भ्रमात आहेत की मी हे केलं मी ते केलं किंवा माझ्यात ही शक्ती आहे माझ्यात ती शक्ती आहे.. हा मीपणा जो आहे तोच या मार्गावर चालणाऱ्यांसाठी एका अडथळ्याचं काम करतो. 

या जगात मी अस कोणी नाही, कर्ता करविता हा भगवंत आहे. जेव्हा तुम्हाला गुरूंदीक्षा मिळते तेव्हा तुम्ही तुमचे सर्व गुरूला समर्पित करता, थोडक्यात तुमच्या गाडीची चावी तुम्ही त्यांना देता. म्हणजे सर्व काही भगवंताकडून सद्गुरूच्या हाती देता. मग जर आपण सर्व त्यांना देतो तर मी करतो हा विषयच उरत नाही. 

 गुरू ब्रह्म दोन्ही समान हेही उपमा किंचित न्यून, गुरुवाक्ये ब्रह्मा ब्रह्मपण इतकी गुरूंची महती आहे. आपले जीवन विधिलिखित आहे आणि याचा लेखक म्हणजे विधाता सुद्धा गुरू शब्दापुढे जाऊ शकत नाही. 

जर तुमच्या अस्तित्वावरच तुमचा अधिकार नाही तर तुमच्या कृतीवर तुम्ही हक्क का सांगता? जे आहे ते विधीलिखित किंवा गुरू यांच्या हाती आहे. पण त्यातही गुरू हे काहीही झालं तरी आपल्या भोग कमी व्हावेत म्हणून शक्य ते सर्व करतात. भोगाची दाहकता कमी करतात. पूर्वजन्मसंचित पुण्याच्या फळाची गोडी वाढवतात तर पापाची तीव्रता कमी करतात. 

एकदा का साधक व्हायला सुरुवात झाली की आपोआप या माणसाला या गोष्टी समजायला लागतात. गुरू शिष्य नात हे विश्वासाच नात आहे. एकदम सोप्या शब्दात सांगायचे झाले तर आपले संचित, भोग व गुरू हे नातं चहा आणि त्याची गाळणी सारख असत. ज्याप्रमाणे गाळल्यावर फक्त चहाच कपात येतो जर आलाच तर थोडासा संचित जे आपलाच भाग असत तेवढंच आपल्याला सहन करायचं असत. बाकी तर सर्व दुःख आणि भोग तर गाळून आलेले असतात. त्यातसुद्धा आपण मी आणि माझं करत असू तर ते जास्त हास्यास्पद आहे.

आपल्या गुरुप्रति असलेलं आपलं समर्पण हेच फक्त आपल्या हाती आहे ते जो जबाबदारीने करतो तोच सर्वांगीण प्रगती करतो म्हणजे गुरू त्याच्याकडून करून घेतात.. आपण या जगात काहीही घेऊन आलो नाही आणि काही घेऊन जाणार नाही. मग आपले भाव सुद्धा योग्य ठिकाणी वापरणे हेच जीवन. 

आदेश

प्रसन्न संध्या प्रदीप कुलकर्णी